Ta forma pomocy polecana jest szczególnie wtedy, gdy rodzice mierzą się z trudnościami wychowawczymi lub zdrowotnymi swoich dzieci (np. anoreksja, bulimia, autodestrukcyjne zachowania).
Doświadczający dynamicznych przemian i niepokojów młodzi ludzie (dzieci i nastolatki) stają wobec specyficznych trudności nie tylko w związku ze swoim dorastaniem czy – jak w przypadku nastolatków – rozwojowym kryzysem tożsamości (co samo w sobie powoduje przeformułowywanie się systemu rodzinnego), ale mierzą się dodatkowo z kontekstami pozarodzinnymi w jakich funkcjonują, takich jak czy środowisko szkolne i rówieśnicze. Wszystkie te determinanty mogą wiązać się z ogromnym obciążeniem i swojego rodzaju „wewnętrzną dezorganizacją” młodego człowieka, a wtedy niejednokrotnie dotychczasowe sposoby funkcjonowania rodziny przestają się sprawdzać. W takim przypadku zalecane i najbardziej efektywne jest pełne zaangażowanie całej rodziny i podjęcie terapii rodzinnej.
Decyzję o terapii rodzinnej warto rozważyć również wtedy, gdy członkowie rodziny chcą:
- zobaczyć swoją rodzinę z innej – nowej perspektywy,
- tworzyć rodzinę jako bezpieczną przystań dającą wsparcie wszystkim jej członkom,
- odkryć unikalność oraz mocne i słabe strony systemu rodzinnego, który tworzą,
- wypracować lepsze sposoby okazywania sobie uczuć, zmienić nieskuteczne nawyki funkcjonowania,
- uczyć się komunikowania/zauważania potrzeb wszystkich członków rodziny,
- nauczyć się sposobów rozwiązywania problemów i łagodzenia konfliktów,
- wzmocnić wspierające więzi i zdolność do współdziałania.
Spotkania trwają każdorazowo 90 minut i odbywają się co 3-4 tygodnie.